Terapia w nietrzymaniu moczu

Statystyki są bezlitosne: aż jedna trzecia kobiet po trzydziestce boryka się z „wilgotnym kłopotem”. Im jesteśmy starsze, tym większe jest ryzyko, że problem nas spotka – szacuje się, że po sześćdziesiątce aż połowa pań wie, co to znaczy wstyd z powodu mokrej bielizny.

Nieleczona inkontynencja – bo tak brzmi fachowa nazwa nietrzymania moczu – prowadzi do problemów natury emocjonalnej, co w konsekwencji powoduje izolację z życia społecznego i samotność. Niestety kobiety niechętnie zgłaszają problem lekarzowi. Jędrzejczyk i wsp. wykazali, że kobiety z wysiłkowym nietrzymaniem moczu (WNM) zgłaszały się średnio po 46 miesiącach do lekarza, z mieszaną postacią (MNM) po 48, a z pęcherzem nadreaktywnym po 33 miesiącach od wystąpienia objawów.

• po porodzie fizjologicznym,
• cesarskim cięciu,
• w okresie połogu,
• przed i po zabiegach ginekologicznych,
• w okresie menopauzy / po menopauzie.

• porody/porody patologiczne lub urazy okołoporodowe
• operacje ginekologiczne
• neuropatie
• starcza inwolucja macicy
• infekcje dróg moczowych
• choroby układu oddechowego (np.: astma)
• schorzenia (udar, cukrzyca, POCHP)
• niektóre leki
• obniżenie poziomu hormonów (estrogenów)
• schorzenia metaboliczne
• osłabienie aparatu więzadłowego i siły mięśniowej
• otyłość (podwyższony wskaźnik BMI)
  okres klimakterium
• niewłaściwa dieta i używki (kofeina, alkohol, palenie tytoniu)
• przewlekłe zaparciami
• brak aktywności fizycznej lub zbyt wysoki poziom aktywności ruchowej (sport wyczynowy)
• stres

• biofeedback
• specjalistyczny program ćwiczeń mięśni dna miednicy z wykorzystaniem oddechu przeponowego w obecności trenera, z uwzględnieniem czasu trwania skurczu
• proprioceptywny trening czucia głębokiego mięśni dna miednicy
• fizykoterapia
• leczenie farmakologiczne
• leczenie operacyjne